رییسی که برای همه صندلی آورد

شاهرخ انوشیروانی- در دوره اخیر سازمان نصر کشور، انجام این فرایند، بسیار طولانی شد که علت آن، حواشی و تنش‌ها و اختلافات استانی در اطراف مدعی نخست این سمت بود که باعث شد تا انتخاب و صدور حکم با رصد کردن رفتار هر سه نامزد احراز این سمت و مقایسه آنها با یکدیگر به مدت 14 ماه طول بکشد؛ انتخابی که با وجود نزدیک بودن به اتمام دوره، همچنان مورد بحث و نقد بعضی از همکاران نزدیک به یکی دیگر از نامزدهای احراز این سمت است.
پس از تعیین ریاست سازمان، اعضای صنف پس از یک انتظار طولانی، با شعف و شادی از اینکه بالاخره از وضعیت بلاتکلیفی خلاص شده اند هر کدام به شکلی این احساس رضایت را به نمایش گذاشتند. از جمله گروهی از شرکت های تراز اول و قدیمی استان تهران، بطور دسته جمعی، برای عرض تبریک به ملاقات رییس جدید سازمان رفتند. از آنجا که شمار مراجعه کنندگان زیادتر از حد انتظار بود صندلی های تدارک دیده شده، کفایت جمع را نکرد و شاهد بودیم که میزبان ما یعنی ریاست جدید سازمان، شخصا و بدون کوچک‌ترین درنگ و معطلی، به اتاق های دیگر رفت و برای تک تک اعضای ایستاده صنف، در جست‌وجوی صندلی برآمد.
چنین رفتار ساده و فارغ از تکبر معمول که برای ما در آن روز، غریب می نمود، نویدبخش حضور مردی شد که بجای آنکه خود را ارباب و دانای صنف بداند با تواضع و فروتنی، خدمتگزاری مسوول و پاسخگو و انتقادپذیر باقی بماند.
وی در نخستین مصاحبه رسانه ای خود در یک جمله کوتاه و ساده ولی جنجال برانگیز گفت که من برای همه اعضای صنف، فرش قرمز پهن می کنم.  
انجام عملی این گفته ساده که دعوت همگانی به مشارکت اعضای کوچک و بزرگ صنف بود، باعث شد تا هر کسی که بدون توقع و چشمداشت، علاقه‌مند و مشتاق بود تا صرفنظر از وابستگی‌های گروهی، بر حسب استعداد و قابلیت های خود، خدمتی صنفی و اجتماعی به خانواده خود در صنف رایانه بکند، فرصت این خدمتگزاری را پیدا کند.
چنین سیاست و روشی که در خفا و حتی گاهی آشکار، با واکنش های تند هم مواجه می شد، رنسانسی را سبب شد که با تغییر باوری باطل، باورهای جدید در زمینه حق مشارکت اعضای صنف در تصمیمات خانه مشترک شان، طوری نهادینه شود که در آینده هم، قابل بازگشت نباشد.
چنانچه به دلیل ایجاد بحران ها و تنگناها و کارشکنی‌های فلج کننده هر روزه، فقط همین یک جمله تابو شکن را مبنای قضاوت خود قرار دهیم، دوره سوم سازمان از منظر فرهنگ سازی و اصلاح باورها، مرحله ای موفق در راستای بلوغ، تکامل و شکوفایی این تشکل مردم نهاد صنفی بوده که با نمره ممتاز و با گذر از دوران رکود و افول، به سوی دوره بعدی حیات خود خواهد رفت و کسی نمی تواند عقربه های جلو رفته ساعت و زمان را دوباره به عقب و نقطه اول بازگرداند.