ایران، استرالیا، فوتبال

در همه ابعاد و جهات زندگی می‌توان عزیزی و یا ویلیامز بود. روی سخنم با دوست گرامی و رییس سازمان نظام صنفی رایانه‌ای کشور است. این برادر عزیز که در روزهای پایانی ریاست خود بر سازمان قرار دارد می‌تواند تا ابد، عزیز صنف بماند و یا خدای ناکرده و با عدم رعایت ملاحظات حتی کوچک صنفی چشم بر قبیله‌گرایی‌های احتمالی مجموعه  تحت مدیریت خود بسته و در این روزهای حساس منتهی به 29 بهمن (روز تشکیل هیات عمومی دوره جدید صنف) که  سرنوشت صنف در سه سال آینده را ترسیم می نماید، نعوذبالله با در نظر گرفتن مثلاً دوستی‌های گذشته و یا خدمات انجام شده در شرایط مشابه از سوی برخی و یا سایر مراودات حال و آتی، سوتی نابجا زده و از امکانی صنفی برخلاف عدالت،کسی را بهره‌مند ساخته و نقش بن ویلیامز را ایفا نماید. باید دانست که نمی‌توان در عین حال هم ویلیامز بود و عزیزی صنف را کرد.

همه آنهائیکه تاریخ به نیکی و یا به بدی از آنها یاد می‌کند نه اینکه در تمام عمر خود خیر مطلق و یا شر مطلق بوده اند، بلکه  در لحظات حساس و سرنوشت ساز زندگی خود یا باید آن می‌کردند که کرده‌اند و یا نباید آن می‌کردند و کرده‌اند.